- Ja, jestem tylko tchórzem! Nie zasługuje na życie! Ja już nie chcę żyć! Ja...Ja...!-ale nie dokończyła, bo zasnęła.
Co ona powiedziała?! Że nie zasługuje na życie?! Ciekawe co chciała jeszcze dodać? Ja naprawdę kiedyś zwariuję...Co za świat. Ci co nie zasługują na śmierć giną z własnej woli lub przez kogoś, a ci co powinni jeszcze żyją.
-Zawołaj mnie jak się ocknie. Muszę poznać jej prawdziwy powód...-mruknąłem do Adrianny.
-Jasne.
Poszedłem nad jezioro. Siedziała tam Nita.
-Cześć siostra.
-Hej brat. Słyszałam o Kiiyuko. Jak się czuje?
-A jak ty byś się czuła po tym jakbyś skoczyła z wielkiej wysokości w dół?-warknąłem.
-Tylko mnie nie pogryź.
-Przepraszam Nita, ale mam ciężki dzień.
-Jasne rozumiem. Przejmujesz się tą całą sprawą..
-Dręczy mnie pytanie, dlaczego to zrobiła?
-Na to odpowie ci tylko ona.
-Wiem, ale teraz śpi.
Pogadaliśmy jeszcze trochę. Była najnormalniejsza z naszej czwórki. Zawsze wiedziała co powiedzieć. W pewnym momencie przyszła Adrianna.
-Demon?
-Tak?
-Obudziła się.
-Dzięki za wiadomość.
Wszedłem do jaskini.
-Zostawcie nas samych-powiedziałem do nich, a oni wyszli.
Zapadła cisza.
-Czy mogłabyś powiedzieć mi całą prawdę. Dlaczego skoczyłaś z tej góry?
<Kiiyuko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz